Achtergrond – de mens Jan

Doorgang gestremd!
Er is al allerlei te zien. Vaak wil een mens alvast nieuwsgierig kijken naar wat in de bouwput gaande is. Bij grote projecten worden vaak speciaal kijkgaten hiervoor in de schutting gemaakt. In mijn leven is dit hier voor mij zo’n groot project gebleken. U bent hier in ‘het land van de contente mens’. En wel in het bijzonder in het dorp Stratum in de stad Eindhoven, mijn habitat.
Toelichting algemeen.
Nooit had ik tot voor twee jaar (ik schrijf jan. 2015) gedacht dat ik (1942) zo oud zou  worden. Enkele malen was ik in mijn leven depressief en wanhopig. Ook al wist ik dat er  van me gehouden werd. Nu mijn lichaam, mijn ziel en hart weer opveren moest ik bedenken ‘hoe verder´­­. Fijn. Maar ik had me al verzoend met pensionering, allerlei vrijwilligerswerk gedaan. Allez. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden en-of nog meer leren accepteren, mijn beperkingen en gaven onder ogen zien. Ik dacht, ik wil door! ( zie ook bij OUD-OUDER-OUDST). Dóór, zoals in mijn Welkomstwoordje duidelijk werd.
Nog even een website-je maken en HUP! En toen kwam mijn hele leven voorbij. En nu ben ik toch blij. Dat is het resultaat. Het accent is totaal veranderd. Van ´wat heb ik toch allemaal voor mijn kiezen gehad´ (wat ook wel zo is) naar ´wat heb ik toch prachtig veel welwillendheid, meeleven en concrete hulp ontvangen´. Liefde en hulp van mensen die al in mijn leven waren, maar ook echt vaak van mensen op mijn pad. Ik wist dat soms al wel maar ik zag het niet. Ik heb ook veel geluk gehad, mazzel. Ik ben ook een bofkont. En daar wil ik van getuigen door het hier uit te spreken maar ook heel graag door mijn herwonnen energie nog goed in te zetten. Zolang deze ´indian summer´, deze nabloei nog gekoesterd mag worden.
En wat Stratum betreft.
Hier ben ik in 1986 met ons gezin bewust naartoe verhuisd. Geboren en opgegroeid in Bergen op Zoom ; gestudeerd, gehuwd en eerste kind gekregen in Tilburg; 15 jaar geleefd, nog twee kinderen in ons gezin opgenomen en gewerkt in Nijmegen, met veel plezier, en dus vanaf 1986 definitief in Eindhoven.
Hier is in het Witte Dorp, tuindorp, mijn lief geboren. Hier ben ik thuis gekomen. Hier hoop ik, maar nog liever een hele tijd niet, te mogen sterven. We leven hier met behulpzame, hartelijke buren onder handbereik, de geweldige natuur onder voetbereik en de winkeltjes te voet en per fiets gemakkelijk te bezoeken. En er zijn dichtbij allerlei leuke aanlegsteigertjes. Enfin. Leven als een luis op een zeer hoofd, zou mama zeggen.
En nu nog zelf gezonder gaan leven. Ik heb m´n blinde vlek – veel te weinig beweging- al weggepoetst. Een zittend beroep, tja. En dan nooit van sport te hebben gehouden. Ik ga kijken of sommige consultaties ook lopend kunnen. TWALKEN dus. Niet als noodoplossing maar wellicht ook voor sommige bezoekers met meerwaarde. We zullen zien.