De praktijk is in eigen beheer en met eigen en gevonden mensen door onszelf gebouwd met de hoge kwaliteit sloopspullen van het St. Joseph Zkh. Dat naast ons huis aan de Aalsterweg werd gesloopt. Gesloopt op een heel bijzondere manier. Handige burgers mochten zelf komen slopen door een oproep op grote borden aan het hekwerk rondom het gehele bouwblok .”Fantastische afbraakprijzen. Rechtstreeks van sloper naar koper”.Dat was voor veel mensen toen (en ook nu nog onverwacht soms in mijn werkruimte ) emotioneel. Het ziekenhuis was een beladen plek voor veel mensen. Hier was hun kind geboren. Hier was een vader gestorven. Hier had een moeder haar kanker overwonnen. Hier had een geliefde in quarantaine gelegen. Daar was – een bezoeker bij mij – na een ongeluk zelf geopereerd. Voor sommigen was het alsof hun huis van wedergeboorte werd afgebroken

DANK AAN ALLE HELPERS, vrijwilligers, de betaalde krachten in vrije tijd en avonduren.
Niemand van al diegenen, die bij dit unieke, geimproviseerde proces betrokken waren zal er bezwaar tegen hebben dat ik enkele namen naar voren haal, t.w.: Harrie van Geffen, en zijn maat Jan …………… Wim Verhoeven, de twee mannen, die er zo´n beetje `altijd´ waren, Nico en Piet. Verder Jos van der Poll, Gerard van Dijk en Ludger Husken.
Dank dus aan allen, soms in meerdere functies zoals de:
Sjouwers, cementmakers, aangevers, grondververs, schuurders, even-vasthouders, van-dikte-bank-schuurders, dakpannendoorgevers, aflakkers, elektriekers, betonmortelmakers, kruiers, goeiige commentaar-gevers, timmeraars, waterpaskijkers, menie-ers, loodslapvastzetters, vensterglasreinigers, rioolleggers, nou-even-rust-zeggers, slopers, verhuizers, parketvoegenkrabbers, aanmoedigers, gasfitters, boterhamsmeerders, optimisten, laders, overleggers, bijspringers, vanwantenweters, dekzijlleggers, weerberichtbijhouders, enfin: eters, weten-wat-maggers, natje-en-droogje-verzorgers, ontspijkeraars, weten-wat-nodig-issers
ALLEMAAL MENSEN DIE ONS IETS GUNDEN, ook toen ik wanhopig geworden was en niet zeker wist of we verder konden. Soms was het letterlijk een actie voor de praktijk. Steun dat het wel af zou komen. Een onuitgesproken motto: Jan moet blijven. Ik ben daar tot het eind van mijn levensdagen blij om.
